Κάποτε

κάποτε θα βγούμε στους δρόμους
συνεπείς στο ραντεβού που δε δόθηκε ποτέ
θα πορευτούμε απ΄τις φλέβες των στίχων ανάμεσα
ξεφυσώντας παλίρροιες και νεροποντές
κι ο ένας στην εγκάρσια τομή του άλλου θα χαζεύει
τις αλληγορίες των πλεούμενων ευχών
κάποτε θα ξεδιπλώσουμε απ΄τις τσέπες μας
όσα όμηρα άστρα μας απόμειναν
με κρούστα από τ΄ ασήμι τους να ντύσουμε
των κρεμασμένων τα πέλματα
κι εκείνη τη λευκή χαρά απ΄του χαμόγελου τις όχθες
όταν ερημώνουν οι πόλεις μέσα σου
κι ο φόβος γίνεται χορός και υποκλίνεται στο άδειο σου καπέλο