Κόκκινο στη μνήμη

χιτώνες κενοί μαραμένοι
θα σμίξουν στον ύπνο μας
τους ώμους της εγκόσμιας μοναξιάς
τρυφερά θ΄αγκαλιάσουν
τα τραύματα πορφυρά μελιστάλαχτα
θα έχουν κοπάσει
στους αγκώνες των οικείων
γδαρμένες οι πόρτες
θ΄ανοίξουν
-άγνωστα αρχικά, σιωπή να θυμίζουν-
χίλιες σκιές ... ύστερα χώμα
κι ο χρόνος κρυμμένος στα οστά του
απόηχος από άδεια αγγίγματα
σαν κάτι ... σαν τίποτα
ποτέ
να συνέβη