Απειλή

η χροιά της φωνής της

είχε ένα δήθεν φως

όπως το έγκαυμα που ξεχάστηκε

μέσα στην πρώτη απορία

την άφηνε να βυθίζεται

πότε στα πρώιμα τριαντάφυλλα

πότε στη γαλήνη των θνητών

πότε στα βρεγμένα πεζοδρόμια

αφήνοντας που και που

μια λέξη μακρόσυρτη να εξέχει στο στήθος

σα μουσική που κομματιάζει τα μάτια

σαν απειλή ατάραχη

που ποτέ 
δε θα μάθει κανένας