Αδιέξοδο

κάτι άλλο συμβαίνει

κι ο κόσμος γεννήθηκε δικός τους

τίποτα δε θ΄αλλάξει

πορευόμαστε με σπασμένες αρθρώσεις

να φτάνει η θάλασσα ως τα μάτια

να πνίγει το θεό

που κοιμάται στην κούνια του
να σκοτώνει τα πουλιά στο μαξιλάρι

αυτό που δε νιώσαμε

ξέρει καλά την πληγή μας

ακίνητοι φεύγουμε

τόσο μικρός ο αέρας που ανοίγει την πόρτα

ίσως και να χωρέσουμε στο τράνταγμα του φύλλου

την ώρα που αγγίζει το χώμα