Τράβηξε απαλά τις κουρτίνες αφήνοντας τα φώτα του δρόμου να κρυφτούν στις ρωγμές των επίπλων.
Στο περβάζι σκαρφάλωνε το λευκό γιασεμί που είχαν φυτέψει μαζί, την ημέρα των γενεθλίων της.
Έκοψε προκλητικά ένα ανθάκι και του το έδωσε. Στάθηκε απέναντί του.
Χρόνια περίμενε αυτή τη στιγμή. Μιλούσε αργά κοιτάζοντάς τον στα μάτια.
Η σιγουριά της τον είχε ακινητοποιήσει. Δε μπορούσε να φανταστεί πως γνώριζε τόσα για κείνον. Είχε πιστέψει πως με το μειλίχιο χαμόγελο, και τις ευγενικές χειρονομίες,τη γενναιοδωρία και τις καλοσυνάτες κουβέντες θα μπορούσε εύκολα να καλύπτει τις διαστροφές που έβγαζαν κατά καιρούς τη ζωή του έξω απ΄τη φυσιολογική της πορεία.
Όμως όχι από κείνη .Όχι πλέον από κείνη.
Μυστικά κι αθόρυβα τολμούσε. Πυκνά συχνά ισιώνοντας τη μπλε γραβάτα με τα κόκκινα ελεφαντάκια που του είχε φέρει δώρο από το ταξίδι της στη Λυών.
Μια λεπτή συρριστική γραμμή μαστίγωνε αλύπητα τον αέρα ανάμεσά τους. Μάτωνε το κενό και χανόταν.
Πρώτη φορά του συνέβαινε να μη μπορεί ν΄αρθρώσει λέξη. Συνήθως μιλούσε ακατάπαυστα επαναλαμβάνοντας τα ίδια και τα ίδια, κάνοντας έτσι το συνομιλητή του να παραιτείται από κάθε διάθεση ν΄αμυνθεί.
"Σε συχαίνομαι" του ψιθύρισε ... δεν άφησες τίποτα ζωντανό μέσα μου."
Ούτε σ΄αυτό βρήκε κάτι ν΄απαντήσει .Μόνο έσκυψε το κεφάλι, έκλεισε πίσω του την πόρτα και χάθηκε για πάντα μέσα στη νύχτα,παίρνοντας μαζί του το άρωμα από το μικρό λευκό ανθάκι που εδώ και ώρα έτριβε απελπισμένα ανάμεσα στα παγωμένα του δάχτυλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου