Της σκιάς και των ψιθύρων

βρώμικο γαύγισμα ο αέρας
τι μένει να πούμε
στους ψιθύρους
τώρα που κόπασαν τα δάχτυλα
διαβάζω τις ρίζες
τα ποντίκια που στάζουν μελάνι
τα ξεχασμένα μαλλιά
που ζωντανεύουν στο κύμα
το αστέρι που έπεσε
και χάθηκε
μες στο παλιό μπαούλο
που ανασαίνει δειλά
τους νεκρούς του