με τις παλάμες μου σκέπασα
εκείνο το τρένο
στα παράθυρα κρέμονταν
μαύρα κλαδιά απ΄τη νύχτα
ακίνητο ταξίδι
είναι ο σταθμός που θυμάμαι
το παγκάκι μου πια δεν περίμενε
δυο αρχικά
καρφωμένα στην πλάτη
αργά με πονούσαν
η πόλη χωρίς ομιλίες προσπέρασε
βαγόνια κενά
οι ανάσες που έμειναν
φωτισμός χαμηλός
ευ-υπόληπτος
όχι, δεν ήμουν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου