Εξ΄επαφής

Η μητέρα νόμιζε πως είμαι προβλέψιμη.
Οι άνθρωποι θέλουν να τους ξαφνιάζεις, μου έλεγε. Να τους ανατρέπεις. Να στερεώνεις μέσα τους αρώματα άγνωστα. Και να φεύγεις. Καθ΄ομοίωσιν αγαπούν... την εικόνα τους. Κάνε τους να σε μισήσουν. Σαν τον εαυτό τους, τον απρόβλεπτο. Μόνο τότε θα σε πιστέψουν βαθιά.
Μα εγώ δε θέλω να με πιστεύουν... να μ΄αγαπούν θέλω... απαντούσα έντρομη.
Η πίστη είναι πιο ισχυρή απ΄την αγάπη. Ποτέ δεν πίστεψα σε σένα. Όμως κατάφερα να συγχωρήσω τον εαυτό μου αγαπώντας σε. Απέριττη, ανιδιοτελής αγάπη. Σαν άναρθρη κραυγή για βοήθεια που χόρταινε μέσα της την απελπισία της έλλειψης. Και χανόταν μακριά στον ορίζοντα.