Επιστροφή

Γιατί ήρθα κοντά σας απόψε... Δεν ξέρω... Ή μάλλον ξέρω…
Ήθελα κάποιον να μ΄αγαπάει πολύ. Ήθελα ν΄αγγίξω όλα αυτά που αγγίζαμε παλιά. Το σκουριασμένο πόμολο της πόρτας ,την κούπα που έπινε τον καφέ του ο μπαμπάς,την κούκλα της Νικόλ με τα μουτζουρωμένα μάγουλα, το ξεφτισμένο σεμεδάκι σου μητέρα...
Απόψε που δεν άντεξα να είμαι άλλο μόνη μου θέλησα να είμαι μαζί σας. Είναι οδυνηρό να βιώνεις την αίσθηση πως δεν υπάρχει ούτε ένας στον κόσμο των ζωντανών να νοιάζεται πραγματικά για σένα. Απόψε. απελπισμένα ζητώ την καλοσύνη σας.
Έγινε ακριβή εκεί έξω η καλοσύνη...
Οι δρόμοι ερημώνουν νωρίς. Οι άνθρωποι κλειδώνονται στις προσευχές τους, από τότε που κατάλαβαν πως κι οι ίδιοι μπορούν να είναι θεοί.
Αγάπησα τη μοναξιά. Κι εκείνη με πίστεψε. Δεν είχα περιθώρια να πράξω διαφορετικά.
Η στέρηση, κάποιες φορές, είναι μια μορφή υστερόβουλης αυτοθυσίας. Ένα είδος προμελετημένης αυταρέσκειας, για το νάρκισσο εαυτό που νοσεί.
Συγκατάβαση,ίσως... στα ήπια στοιχεία που ισοπεδώνουν τη βούληση. Συνειδητή παραίτηση από την ευτυχία. Θεϊκή αλαζονία…
ίσως… δεν ξέρω πια… δε θέλω να ξέρω…