Από δειλία προτίμησα να φύγω, ψιθύρισα χαμηλώνοντας το βλέμμα.
Βιώνοντας την αγνοούμενη πλευρά μου με τον τρόμο μιας ειλικρίνειας διφορούμενης, ζήτησα να παραδοθώ στη δικαιοσύνη του χαμένου εαυτού. Χωρίς το ελαφρυντικό της πρότερης έντιμης θλίψης. Άφησα πίσω μια παιδική φωτογραφία. Ήθελα να με θυμούνται αθώα. Εκείνος που θα μ΄αναζητούσε έπρεπε να διαθέτει επιμονή και διαίσθηση. Μια αλληλέγγυα ομορφιά ίσως... για να ευθυγραμίζει το πνεύμα του με το ακαταλόγιστο της ανθρώπινης ύπαρξης...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου