Ισπανία 1680
Ισπανία 1680

-Απόσπασμα από μυθιστόρημα-

Η κοιλάδα των τρελών δεν υπήρχε πουθενά στο χάρτη.
Σα να μην έπρεπε να υπάρχει μνήμη, σ’ ολόκληρη τη γη που να επιτρέπει να εξευτελίζεται στο μέλλον, τόσο ανάλγητα η ανθρώπινη υπόσταση.
Ο μύθος έλεγε πως εκεί κατέφευγαν όσοι κατόρθωναν να γλιτώσουν το θάνατο μετά από τα σκληρά βασανιστήρια στα υπόγεια του πύργου. Με άρρωστο μυαλό από τους φριχτούς πόνους και τις κακουχίες, οι άνθρωποι αυτοί περιφέρονταν σαν ξωτικά στην κοιλάδα μιλώντας με τους ανέμους και τα στοιχειά της φύσης, τραγουδώντας ύμνους και τραγούδια παιδικά, κάνοντας επικλήσεις σε οντότητες που μόνο εκείνοι μπορούσαν ν’ αντιλαμβάνονται.
Τα σημάδια της σάρκας και η απόγνωση στο βλέμμα, η κουρελιασμένη όψη, η δυσοσμία της ψυχής που εξακολουθούσε να υποφέρει, η αγωνιώδης διάλεκτος με την οποία επιχειρούσαν να επικοινωνήσουν με τους περαστικούς που ολοένα και λιγόστευαν, έδιναν μια χροιά μυστικιστική στο τοπίο.
Η κοιλάδα των τρελών έγινε συνώνυμη μιας κατάρας που είχε αποδέκτες όλους εκείνους που πίστεψαν πως τίποτα δεν είναι χειρότερο απ’ το θάνατο. Ακόμα κι όταν ο μεγάλος γαιοκτήμονας πέθανε και οι τρελοί μέσα σε μια νύχτα εξαφανίστηκαν, η κοιλάδα εξακολουθούσε να είναι ένα απροσπέλαστο κομμάτι γης.
Οι διηγήσεις τότε, εκείνων που υποτίθεται πως γνώριζαν έγιναν ακόμα πιο ασύδοτες στη λεπτομέρεια.
Τρομοκρατώντας, κρατούσαν μακριά κάθε ζωντανή παρουσία που θα μπορούσε να μολυνθεί από τα πνεύματα των δαιμόνων που κατοικούσαν εκεί. Κι όταν ο τρίτος γαιοκτήμονας έφτιαξε κάποιες καλύβες για να διαμένουν οι σκλάβοι που εκτός από την εργασία τους στα χωράφια του πρόσφεραν και κάποιες πιο ιδιαίτερες υπηρεσίες κανένας τους δε δέχτηκε τη γενναιόδωρη προσφορά.
Κανένας, εκτός απ’ το Χοσέ.