Η φωνή σου

τη φωνή σου διαβάζω

άκαμπτη

σαν τον δύσβατο άνεμο

που ανεβάζει

το χώμα στην ανάσα

πέτρες και χνάρια

νεκρά σαλιγκάρια της βροχής
το μικρό φως κάποιας νύχτας
ακίνητης
στο κατώφλι
μη μιλάς δυνατά
τη φωνή σου διαβάζω
με τρομάζουν οι σκέψεις
τα χρόνια που γράφονται με κεφαλαία
εσύ που έρχεσαι στις οκτώ
μ΄ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί
και δυο λέξεις μεσίστιες στα χείλη
τόσα χρόνια
κάθε μέρα
χωρίς να σε περιμένω