Ποτέ ξανά, ύστερα πάλι...

 έμαθα πως

ρωτούσες για μένα

το σιωπηλό μου φόρεμα

κρατώντας

αγκαλιά

όμως κανείς δε με γνώριζε

μνήμη

από χίλια σκοτάδια το σώμα μου

από λάθος στεριά

απαντούσα

ποτέ ξανά

ύστερα πάλι

έμαθα πως ρωτούσες για μένα

αλλάζοντας θέση

στα δέντρα του κήπου

κι η γάτα

σκαρφάλωνε στην παλιά πολυθρόνα

κι έτρωγε το φεγγάρι

κι όλο σε κοίταζε

κοίταζε

το σιωπηλό μου φόρεμα

με μάτια κλειστά

εσένα

που ρωτούσες

για μένα