Τα δέντρα που ζωγράφιζε ο Μαρκ δεν ακουμπούσαν στο χώμα. Δεν έκαναν ποτέ καρπούς, δεν είχαν ρίζες τα δέντρα του Μαρκ. Αιωρούνταν στα σύννεφα κι έδυαν μαζί με τον ήλιο. Είχαν μια θλίψη τα δέντρα του Μαρκ. Μια θλίψη που δεν την άγγιζε κανένας. Βάδιζαν πλάι στους περαστικούς κι ανυψώνονταν μαζί τους σε μια πορεία φθίνουσα προς το φως. Στην αρχή τ’ αγαπούσα τα δέντρα του Μαρκ. Καθόμουν με τις ώρες και τα χάζευα, τους έδινα παράξενα ονόματα και γελούσαμε.Σιγά σιγά άρχισα να τα φοβάμαι.Νόμιζα πως θα με τραβούσαν μαζί τους εκεί που τελειώνει ο κόσμος.Ήθελα ρίζες εγώ. Να κρατάνε γερά το γκρεμό μου.Όχι,δε μπορούσα ν’ ακολουθήσω τα δέντρα του Μαρκ.