το φορεμένο πουκάμισο
γεμάτο κυριακές
βαθιά στη ντουλάπα
η πόρτα μισάνοιχτη
σαν απορία
ποτέ δεν προσπάθησες να διαφύγεις
τις νύχτες σε κρατώ απ' το χέρι
βγαίνουμε στην αυλή
σιγανά κουβεντιάζουμε
για τον καιρό και το ψυγείο που χάλασε
πίνουμε κόκκινο κρασί
απ' το ίδιο ποτήρι
φτιάχνουμε χάρτινες βάρκες
με χαράζεις
Μαρία
το όνομα που αγαπούν οι μελλοθάνατοι
η γάτα σκαλίζει το χώμα
εφτά ουρανοί
ύστερα θάλασσα
διαμελισμένο το σώμα σου
επιπλέει
βαθιά στη ντουλάπα
ένα πνιγμένο πουκάμισο
κι η πόρτα μισάνοιχτη
σαν απορία