να φοβάσαι τα καράβια
που επιστρέφουν σταγόνα-σταγόνα
αλλάζοντας τον άνεμο
στ’ άδεια μαντίλια των ματιών
κι όλο γδέρνονται και σωπαίνουν
σαν ομιλίες παλιές
ξεχασμένες
που αιμορραγούν τρυφερά στο σκοτάδι…