Περί ανέμων και υδάτων

Φοβάμαι τους νεκρούς
Που αρνούνται να ξαπλώσουν
Και περιφέρονται με μάτια λασπωμένα
Χειροφιλήματα μοιράζοντας
Σε φλέβες ευπαθείς
Τα ξηλωμένα σαγόνια τους φοβάμαι
Τις λαστιχένιες γλώσσες που έρπουν
Σε μέρες σωτήριες που ξέχασαν να ρίξουν τα φύλλα τους
Φοβάμαι όταν κλέβουν
Το σακάτικο καρδιοχτύπι απ΄το παλιό ρολόι του τοίχου
Και το αφήνουν ν΄αγωνιά
Στης αυλής την παγωμένη λιακάδα
Το άγγιγμα τους κάτω απ΄το τραπέζι φοβάμαι
Νύξη γυμνή και γλοιώδης
Που άγρυπνη θα με κρατήσει ως το επόμενο πρωί
Εμένα φοβάμαι
Όταν περί ανέμων και υδάτων μιλώ