Της θάλασσας

θάλασσα μοναδική μου αλήθεια
ντύνομαι τη γαλάζια ερημιά σου
απέραντη σκέψη
που βουλιάζει στο φως
ντύνεται αφρό και αναδύεται
σώμα κατάλευκο
σε μπρούτζινη στεριά που αργοσαλεύει
αγγίζω τον ορίζοντα λευκό πανί
που αρμενίζει στους κόρφους σου
κι όλα ξεμακραίνουν νικημένα
πάει καιρός που μ΄ονειρεύτηκε ο βυθός σου
πύρινη ευχή κλειδωμένη σε όστρακο
ν΄ανασαίνει την ανωνυμία των άστρων
πάει καιρός που ονειρεύτηκα
πως ήμουνα ταξίδι με κόκκινη πλώρη
κι έτρεχα βαθιά στο μέτωπό σου
χαράζοντας ισόβια μονοπάτια
στη γύμνια των γρίφων σου
κι εσύ
τόσο αλάτι στις πληγές σου
ξέχασες πια να πονάς ...