Ψιχάλες

αμίλητη στέκεσαι
και νυχτώνει
όμως μη λυπηθείς το φεγγάρι
που στάζει στο τζάμι
σε φλέβες γήινες
θ΄αλλάξει πάλι μοναξιά
κι εσύ θα κατέβεις τη σταγόνα

με χέρια παγωμένα απ΄τους ανθρώπους
να γυρέψεις το λίγο των σταθμών
κάτω απ΄το ρολόι που σταμάτησε
πολύ πριν περάσει το τρένο με τα κίτρινα φώτα