το ποτήρι κερασμένο
απ΄τις φωνές των θαμώνων
τα τσιγάρα μας
σβησμένα στα σύννεφα
το κορίτσι να γνέφει ένα λουλούδι νεκρό
λιωμένα βλέφαρα στης πόρτας το γαλάζιο
κάποιος δυνατά να γελάει
τον εαυτό του επινοώντας ξανά και ξανά
η μουσική ... η μουσική στα μαλλιά σου
ν΄απλώνεται
ένα χάδι ν΄αρκεί
-πως αλλιώς ν΄αγνοήσεις τις λέξεις-
κι οι σκιές κάπου αλλού να ξεψυχούν
διακριτικές κι ασυμβίβαστες
σαν των σταθμών τις ιστορίες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου