χωρίς αντίρρηση

ακίνητη στο ίδιο απόγευμα
έπινε τα γέλια του δρόμου
και ξεχνούσε
ύστερα άρχιζε πάλι να μετρά τα δάχτυλά της
είκοσι χρόνια
κι ένα πρωϊνό τριαντάφυλλο
στάθηκε απέναντι
η φωνή της κλεισμένη σε μια άγνωστη γραφή
δε συγχωρούσε τις μεγάλες σκέψεις
από τη μισάνοιχτη πόρτα
κοίταζε τα ονόματα των πραγμάτων
χωρίς να τους φέρνει πλέον αντίρρηση
της αρκούσε να σχεδιάζει μαργαρίτες
υπομονετικά
με τα ψίχουλα πάνω στο τραπέζι