Μ΄αγαπούσες ολομόναχος

η θάλασσα , το δέντρο, η τελεία
εννιά λεπτά
ο άνεμος
που ζητούσε απ΄ τ΄ανάμεσα
κι όλο έσπρωχνε το φεγγάρι στο γκρεμό
κόκκινο μείον τη σάρκα του
κι οι παρόντες χόρευαν σε λάθος κραυγή
και κανένας δε σώθηκε
μονάχα εσύ που δεν ανάσανες απ΄ τη μνήμη μου
και μ΄αγαπούσες
ολομόναχος