Ζανέτ

Ξαναπές μου εκείνο το παραμύθι να κοιμηθώ στο λαιμό σου . Λέξη προς λέξη θα μαζεύω τα ψίχουλα στην παλάμη μου . Κι ας μη θέλω να γυρίσω πουθενά. Εκείνοι που στο τέλος έζησαν καλύτερα με δολοφόνησαν μια νύχτα που κοίταζα το φεγγάρι. Ύστερα άφησαν ένα κόκκινο μπαλόνι να πετάξει ψηλά . Έκτοτε από στόμα σε στόμα αγνοείται η ζωή μου .
Όμως δεν έχω παράπονο . Με λάθος όνομα τους συστήθηκα νομίζοντας πως η απουσία κάνει τη ματιά πιο τρυφερή . Ύστερα γονάτισα μέσα μου και γεννήθηκα μόνη. Μ΄ένα λευκό σημάδι σε χρόνο μέλλοντα. Όπως τ΄αγγίγματα τ΄αληθινά .
Έτσι με γνώρισες γλυκέ μου Φιλίπ ... Έτσι σε γώρισα ...