ίσως και να μας γνώρισε
κάποιο απ΄τα φώτα του δρόμου
όταν σταθήκαμε
να διευκρινήσουμε την ώρα
στην αριστερή φλέβα του πλησίον
ήτανε τότε
που ανίδεοι βαδίζαμε σε ξένες σημασίες
κι όλο σκύβαμε
στο ύψος της λεύκας ενάντια
και πονούσαν στις σάρκες μας
όλα τα κόκαλα των νεκρών
και κλείναμε τα μάτια να σωθούμε
από τη σκόνη
τις απαντήσεις
τα χνάρια που επέμεναν
από τα φύλλα πάνω στα φύλλα
που τρίβονταν νοσταλγικά
μέσα στις πράξεις τις παλιές
πριν διαλυθούν στον άνεμο
ησύχως