Στον ακάλυπτο μυρίζει άνοιξη. Εχθές άκουσα κάποιον να τραγουδάει ποτίζοντας τα λουλούδια του. Θυμήθηκα την Ιρέν … Είχε πολλές γλάστρες η Ιρέν .Τις έβαφε με έντονα χρώματα και φύτευε μέσα σπόρους. Πήγαινε από πάνω τους και τραγουδούσε. Όταν τους εβλεπε να μεγαλώνουν και ν΄ανθίζουν έκλαιγε και χοροπηδούσε σα μικρό παιδί. «Τρέξε Ζανέτ…Άνθισε η τριανταφυλλιά μου…
Μη …μην την αγγίζεις μόνο να την κοιτάζεις και να μυρίζεις από μακριά … Έχει πολύ δυνατό άρωμα …Μπορείς να σταθείς όπου θέλεις κι εκείνο θα έρθει κοντά σου …Με διαφορετική ένταση , με διαφορετική αλήθεια κάθε φορά αλλά σίγουρα θα έρθει κοντά σου. »
Εγώ… εγώ ποτέ δεν είχα λουλούδια …ή μάλλον τα δικά μου τα λουλούδια μαραίνονταν νωρίς …κι ας τα πότιζα συχνά …
Η Ιρέν μου έλεγε πως δεν φτάνει …πως μέσα στο νερό πρέπει να κυλούν οι λέξεις μου… οι λέξεις της ψυχής μου …να φτάνουν ως τις ρίζες και να γεννιούνται απ΄την αρχή …σα να ειπώθηκε πρώτη φορά ο κόσμος .
«Ιρέν είναι αστείο να τραγουδάς πάνω από μια γλάστρα»…της έλεγα
«Ζανέτ, μάθε να πιστεύεις πιο πολύ σ΄όσα δε βλέπεις» μου απαντούσε απαλά...
Τελικά, εκείνα που δεν έβλεπα έγιναν ο κόσμος μου Ιρέν …
Εκεί σε συναντούσα όταν έψαχνα απεγνωσμένα κάποιον να με αγαπήσει αληθινά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου