Από μικρό παιδί διέθετε αυτή τη νοσηρή φαντασία. Μεγαλώνοντας έγινε η πραγματικότητα του. Φυτεύοντας δέντρα στη σελήνη, προστάτευε επιμελώς την οικολογική του συνείδηση, νιώθοντας λιγότερες ενοχές για την τριανταφυλλιά που άφηνε να μαραίνεται στην αυλή.
Έτσι μεγάλωσε ...Πλένοντας σχολαστκά τα χέρια πριν και μετά το φαγητό, βλέποντας κωμωδίες που του επέτρεπαν να αισθάνεται χαρούμενος, μαθαίνοντας να πιστεύει εκείνους που ήξεραν καλύτερα να τον ξεγελούν , κοιτάζοντάς τον στα μάτια.
Η μητέρα, τον αγαπούσε μόνο όταν ήταν καλό παιδί.
Η άθλια ... ήξερε πως ν΄αναγκάζει την ψυχή του. Με την ίσια φωνή της του δίδαξε καλούς τρόπους. Μόνο από κείνη δε θα μπορούσε να κρυφτεί στο μέλλον. Τον χρειαζόταν.Χάρη σ΄αυτόν κέρδιζε την αποδοχή του μπαμπά.
Έτσι γίνονταν όλοι ευτυχισμένοι.
Ήταν δική του ευθύνη η ευτυχία τους.
Αποκλειστικά δική του ευθύνη.