"Μην έρθεις απόψε"  της Νιόβης Ιωάννου.


Κριτική για την παράσταση από το δημοσιογράφο Κωνσταντίνο Τσίρο.
«Στον διάολο κι εσύ...
Ό,τι μου κάνει καλό και με καταστρέφει γρήγορα τελειώνει.
Βαρέθηκα τα πάντα. Λένε πως είμαι σαρανταεννιά χρονών.
Μα εγώ αισθάνομαι όμορφη... Τα μαλλιά μου είναι πλούσια και λαμπερά και το σώμα μου αντέχει πολλούς θανάτους ακόμα.
Τα χέρια μου...! Τα χέρια μου...!
Κυττάξτε τα χέρια μου! Είναι λευκά, είναι απαλά τα χέρια μου, σαν να μην άγγιξαν κανένα ψέμμα...
...
Διχασμένες ήταν πάντα οι χαρές μου. Κι ανάμεσά τους, η θλίψη, τίποτα αυθεντικό... να μην ταράζει την ήρεμη προσήλωση στο κενό.
Το κενό... Μόνο το κενό ένοιωθα πως μου ανήκει ολοκληρωτικά... Σπίτι μου το ένοιωθα και μέσα του βυθιζόμουν και μάζευα λουλούδια της Άνοιξης, ενώ ήταν ακόμα Χειμώνας κι οι τοίχοι έσταζαν υγρασία και μάτια έσταζαν...
...
Τίποτα δεν ξέρουνε για μένα.
Όταν με κυττάζουν, νοιώθω πως η σκέψη τους κρέμεται από τρία μπαγιάτικα θαυμαστικά...».
Αυτή η γυναίκα, με δύο λόγια ενδεικτικά, είναι "ΕΙΝΑΙ" η Ζανέτ.
Μία γυναίκα 45 ετών, μπορεί και λιγώτερο, ή περισσότερο.
Έχει κλειστεί σε μία μικρή σοφίτα, κάπου στη Μονμάρτη, παγιδευμένη στην απομόνωσή της.
Η μόνη ενεργός λειτουργία με τον εαυτό της είναι να μηρυκάζει τα βιώματά της, μαζί και τις φαντασιώσεις της, για ό,τι ποθούσε να βιώσει στη ζωή.
Ξαναβιώνει μηρυκαστικά, δηλαδή, φαντασιωτικά, ψυχωσικά, το ανήμπορο μέσα της, έχοντας εκ των προτέρων απορρίψει την ελπίδα για διέξοδο από τους δαιδάλους της, μέχρι που "στο τέλος" φαίνεται ότι πείθεται πως δεν θα υπάρξει ξανά η πραγματικότητα, παρά μόνο η φαντασίωσή της.
Έγραψα το "ΕΙΝΑΙ" η Ζανέτ, στην αρχή, επειδή στ' αλήθεια η Ζανέτ δεν υπάρχει...
Μα... θα μπορούσε όντως να υπάρχει...
Γεννήθηκε μία ημέρα, όταν η Νιόβη Ιωάννου, η συγγραφέας του έργου, μία γυναίκα όλο βαθειά συναίσθηση, που τα βιώματά της - και τα επώδυνα - της ζωής τα αφομοιώνει νικηφόρα μέσα της, δημιουργικά, γεγονός που αντανακλάται στη μορφή της, όσο και στον σφιχτό θεατρικό και ποιητικό λόγο της.
Η οποία, μιά μέρα, δέχθηκε την επίσκεψη ενός δικού της ανθρώπου, που της έφερε έναν παλιό Υπολογιστή.
Αυτός ο άνθρωπος κάθησε μπροστά του, έγραψε λίγα λόγια, πέντε γραμμές. "Συνέχισε", της πρότεινε.
Μ' αυτά τα σπέρματα λέξεων - σκέψεων, η Νιόβη εγκυμόνησε.
Δημιούργησε, μέσα της, διαμόρφωσε, την σύνθεση του οργανισμού ενός σφύζοντος δυνατού εμβρύου κειμένου, του οποίου δεν έμενε παρά η ενσάρκωση.
Κυοφόρησε την "Ζανέτ", μέχρι που την παρέδωσε για την ολοκλήρωσή της, ως τοκετού, στην παρένθετη μητέρα, την ηθοποιό Κατερίνα Γκατζόγια.
Έτσι, ξέρετε, γίνεται στο θέατρο...
Η Κατερίνα Γκατζόγια είναι - και φαίνεται - ένας άνθρωπος, μία γυναίκα, επίσης όμορφη, με... "πλούσια και λαμπερά μαύρα μαλλιά" και μορφή (όπως αυτά της "Ζανέτ"), γεμάτη βιώματα, ευχάριστα και επώδυνα - όπως όλοι - που όμως μεταπλάθει και αφομοιώνει μέσα της σε δημιουργία, σε γνώση, σε νίκη ζωής.
Την ερμηνεία της την είδα και την ξαναείδα. Και εδώ είναι το εκπληκτικό...: την πρώτη ολοκληρωμένη φορά της παράστασής της ένοιωσα ότι είχε μεταμορφωθεί ολόκληρη σε "Ζανέτ". Για να το πώ με ακρίβεια, ΗΤΑΝ η Ζανέτ. Από την αρχή ως το τέλος, ένας ψυχικός ρόγχος, μιά αγωνιώδης ανάσα, έβγαινε από μέσα της επί σκηνής, έτσι, ώστε να "εξαφανίζεται" η ίδια, ως φυσικό πρόσωπο και να μετουσιώνεται 'μπρος στα έκπληκτα μάτια μας σε "Ζανέτ"...
Ιδίως την δεύτερη φορά που κοινώνησα και με το κείμενο του έργου και με την "Ζανέτ" - Κατερίνα, ένοιωσα απνευστί σχεδόν ότι έχω μεταφερθεί μέσα σ' εκείνη την σκοτεινή σοφίτα της Μονμάρτης...
Ο μαιευτήρας αυτού του τοκετού, ο έχων την σκηνοθετική επιμέλεια του έργου, είναι ο Δημήτρης Βαρβαρήγος, συγγραφέας - λογοτέχνης, θεατρικός συγγραφέας και σεναριογράφος, μα πάνω απ' όλα ένας άνθρωπος που με την πρώτη επαφή σου αφήνει κάτι ζεστό, ώστε να νοιώθεις ότι είναι παλιόφιλος.
Δεν υπήρξα παρών στη διαδικασία σύνθεσης των τριών βασικών παραμέτρων - του θεατρικού λόγου, της σκηνοθεσίας και της ερμηνείας - του έργου. Μα ως εκ των ένδον του χώρου αυτού κι εγώ, βλέποντας το αποτέλεσμα, μπορώ να υποθέτω την σκληρή δουλειά που υπήρξε, μέχρι την υπέροχη αυτήν αφομοίωση που είδα ως αποτέλεσμα επί σκηνής.
Εδώ ακριβώς, πρέπει να σημειώσω και την τέταρτη παράμετρο. Αυτήν της δραματοποίησης από την πλευρά της μουσικής επένδυσης του όλου σκηνικού μέρους. Σ' αυτήν, υπεύθυνος είναι ο συνθέτης, μουσικός θεάτρου και μουσικός επιμελητής εκδηλώσεων λογοτεχνίας και ηθοποιός, Νίκος Επίσκοπος. Να πώ μόνο τούτο: σε κάποια σημεία της δικής του παρέμβασης, έκλεινα τα μάτια, είτε κυριολεκτικά, είτε μεταφορικά και ακούγοντας την μουσική "ερμηνεία" του έργου, απ' αυτόν, ένοιωσα ότι ερμηνεύει και αυτός επί σκηνής την δραματουργία...
---
Το έργο παρουσιάζεται κάθε Δευτέρα, στις 21.00, στον χώρο "Το Μπαράκι της Διδότου"