"Γλυκό πορτοκάλι"
Συνήθως πηγαίναμε σ’ ένα μικρό εστιατόριο δίπλα στη λίμνη. Παραγγέλναμε πέστροφες, σαλάτα και κόκκινο κρασί. Ο Μαρκ φαινόταν ξέγνοιαστος κι ευτυχισμένος. Μας μιλούσε για τα χρόνια που σπούδαζε στο Παρίσι, για την άθλια σοφίτα που έσταζε υγρασία, για τις μέρες που έμενε νηστικός παρακαλώντας να βρεθεί κάποιος περαστικός απ’ την πλατεία να του ζητήσει να του κάνει το πορτραίτο. Κρεμόσουν κυριολεκτικά από τα χείλη του, μητέρα. Συνεχώς του γέμιζες το ποτήρι, τα μπουκάλι με το κόκκινο κρασί άδειαζε,η τελευταία σταγόνα για το Μαρκ πάντα για το Μαρκ η τελευταία σταγόνα, εκείνος συνέχιζε να μιλάει, μετά γελούσε, γελούσαμε μαζί του, απ’ τα διπλανά τραπέζια μας κοίταζαν ενοχλημένοι… «Ακόμα ένα μπουκάλι παρακαλώ… ακόμα ένα μπουκάλι» …
Ύστερα πάλι… το πρώτο ποτήρι για το Μαρκ, η μητέρα πλήρωνε, η μητέρα γέμιζε τα ποτήρια, η μητέρα ήταν επιτέλους ευτυχισμένη, η μητέρα μας αγαπούσε…. η μητέρα μας αγαπούσε… Η μητέρα τον αγαπούσε… το Μαρκ…