Μιλάω σιγά όταν φοβάμαι.Κλείνομαι στην ψυχή μου κι ακούω τη βροχή που πέφτει απαλά…μυρίζω το χώμα το βρεγμένο… βουλιάζω και σηκώνομαι…όλα εκεί φαίνονται γνώριμα…τόσο γνώριμα που κάποιες φορές αισθάνομαι ξένη…η ίδια η οικειότητα των πραγμάτων με αδειάζει…με απομονώνει κάποιες φορές.
Αφομοιώνομαι στην ανυπαρξία της στιγμής χωρίς ν' αμφιβάλλω για τίποτα. Ένα επίμονο τέλος με συνεχίζει.Καθρεφτίζομαι στο τίποτα με την απέριττη ειλικρίνεια του ανθρώπου που δεν αποστήθισε καμιά γνώση.
Κυλάω στο τζάμι αμερόληπτη,βουλιμικά προδίδοντας το ελάχιστο παρόν που υπάρχει για μένα.