Θέλω να μ’ αγγίζει ένα μικρό φως όταν σου γράφω…
αυτό το μικρό φως επώδυνα με οδηγεί στην ψυχή μου… εκεί σε βρίσκω να με περιμένεις… στέκεσαι ακίνητος μες στη βροχή, με παρατηρείς να σκύβω πάνω απ’ το φεγγάρι.
Τα ρούχα σου στάζουν,ένα ποντίκι λευκό,δαγκώνει το δεξί σου
παπούτσι...χαμογελάς...ανοίγω παρένθεση, να σε κρύψω ή να σε σώσω ή να σωθώ… όταν βρέχει, δεν έχουν σημασία οι προθέσεις… ο τόπος σου είναι ξένος… η ώρα ολομόναχη… όλα μου τα υπάρχοντα ένα δωμάτιο κρυμμένο...σβήνω την παρένθεση… από κλαδί σε κλαδί το δάσος…. πρέπει να τρέξεις τώρα που μοιάζεις αληθινός… βρέχει… χαμογελάς… πίνεις απ’ τη θηλιά σου… σκοτεινιάζει… πού είναι τα μάτια σου… μια πέτρα, ένα κυκλάμινο, ένα κορίτσι… όμορφα που μυρίζει το χώμα… ακόμα στέκομαι στα χέρια μου… δε βρήκα τη λέξη που αδειάζει το θάνατο … ένα λιβάδι, μια πέτρα, το ποτάμι που φεύγει… κι εσύ ακίνητος μες στη βροχή… σαν να με πίστεψες πως υπάρχω… όχι για σένα… για μένα ψάχνω τη λέξη… να την αδειάσω στο αίμα μου… κι εσύ ακίνητος να πενθείς για το φεγγάρι που χάθηκε… τα ρούχα σου να στάζουν βροχή… ένα ποντίκι λευκό να δαγκώνει το δεξί σου παπούτσι…