Η μάνα μου με ζύμωνε με λάδι και νερό. Μετά άναβε ένα αγκάθι και προσευχόταν. Θα ήταν μια καλή,συνετή γυναίκα αν δεν την ακολουθούσε εκείνη η άσπρη γραμμή από γάλα στα χείλη της. Ίσως και να την πίστευα ακόμα κι όταν μου έλεγε πόσο πολύ μ’ αγαπάει. Η μάνα μου με βρήκε στις όχθες μιας ήσυχης λίμνης. Το πρόσωπό μου είχε το χρώμα της σκουριάς . «Τώρα θα παίξουμε», είπε και άρχισε να με φυσάει στο στόμα. Όταν έκλαψα αυτή γέλασε υστερικά. Με έκρυψε στο ταγάρι της –μια μπουκιά ψυχή- και μ’ έφερε στο σπίτι. Μ’ ακούμπησε απαλά πάνω στο ξύλινο τραπέζι.Ύστερα φόρεσε τη μαύρη της ρόμπα, πήρε το ψαλίδι κι έκοψε τρία κουμπιά ελευθερώνοντας το στήθος της. Έκλεισε τα παράθυρα και τράβηξε τις κουρτίνες. Τώρα θα ορφανέψουμε μαζί αγαπημένο μου παιδί,είπε και με πήρε στην αγκαλιά της.