μην φοβηθείς να με δεις
ακόμα ζω στην τσέπη της ζακέτας σου
αγγίζω τα παγωμένα δάχτυλα
σ' ακούω όταν ξηλώνεις μηχανικά τον εαυτό σου
μου αρέσει αυτή η ακαταστασία
το κεφάλι της γάτας
δυο παλιά εισιτήρια
λίγα κέρματα για την ώρα του ζητιάνου
ένα μπαλόνι ξεχασμένο από κάποια γιορτή
τα απολεσθέντα παρόντα
εγώ κατά βάθος αγνώριστη
δεν συμμαζεύω πια
ο χρόνος είναι το μεγαλύτερο ψέμα
όταν βραδιάσει θα γίνεις πάλι ένα μωρό που σπαράζει
τί να το κάνω αυτό το φεγγάρι
στη χούφτα σου
σαν μυστικό σαν προδοσία σαν μάχη από σώματα άνισα
κούμπωσε τη ζακέτα σου
θα κρυώσεις