να θυμάσαι πως
τα κυπαρίσσια είναι δέντρα αποδημητικά
επιστρέφουν την άνοιξη
δένονται στους κορμούς των ανθρώπων
ο ίσκιος τους σαν μαχαιριά βαθύσκιωτη
ριζώνει στο χώμα
ήρεμος θάνατος
αργός
αρπάζει το πουλί που διψάει
όταν τα δάχτυλα δολοφονούν
τα δευτερόλεπτα μεγαλώνουν
σ’ αυτή τη ζωή όλα μοιράζονται δίκαια
ο ουρανός
ένα κουπί που ξεράθηκε πάνω στις πλάκες της αυλής
το άσπρο μαντίλι στον κύκλο
τα πράγματα μοιάζουν να γίνονται υπαρκτά
πες πως το μέτρημα έχει ήδη τελειώσει