κάθε απόγευμα
την ίδια ώρα
άλλαζε ο άνεμος του τσιγάρου
καλοκαίρι ήταν
έκανε κρύο και χιόνιζε
η μητέρα έβραζε το σιτάρι
το στράγγιζε
το άπλωνε σε μια πετσέτα λευκή να στεγνώσει
φύτευε ρόδια στην αυλή
περίμενε
κάπνιζε
πού έχω κρύψει τη ζάχαρη
μονολογούσε
αύριο πρέπει να σκάψω το σώμα μου
θα έρθουν τα πουλιά που μάζεψα απ’ τον ουρανό
θα τσιμπάνε τα χέρια μου
το μάρμαρο θα τσιμπάνε
πόσες μέρες θανάτου
πόσες παγωμένες καρέκλες
απ’ την κοιλιά περνάει ένα ολόκληρο ποτάμι
είναι ψηλά ακόμα η θάλασσα
ο Αλέξανδρος

ο Δημήτρης
ο Νικόλας
τρία δάχτυλα ματωμένα
σας ορκίστηκα
θα περάσει κι αυτό