ακολουθώντας τη μυρωδιά του καμένου κλαδιού
αυτή η πόλη
θα ξανάρθει
εισχωρώντας στην ζωή μας μ’ έναν τρόπο αλλιώτικο
σαν το κεφάλι ολοσκότεινου σκύλου
που γλίτωσε τινάζοντας την χαίτη στον ορίζοντα
κι ύστερα στηρίχτηκε στους μαύρους μας αγκώνες
σιγοπίνοντας
στην απλωσιά του νυχτερινού τραπεζιού
κι όλοι πιστέψαμε πως μπορεί να ματώσει
μέσα στο μαλακό ψωμί
η γέφυρα
το ποτάμι
ένας απελπισμένος που σφυρίζει