Έξω απ΄τους ανθρώπους

τα παιδιά που αποξεχάστηκαν
να τυλίγουν το βλέμμα τους
μαχαιρωμένη κλωστή στο φεγγάρι
με άσπρα μαλλιά γεννήθηκαν
ήσυχα προσμένοντας στις νέες φύτρες
την αθωότητα των αταξίδευτων πουλιών
κι οι μάγισσες ... στο πρώτο τους κλάμα καίγονταν
βαθειά γνωρίζοντας εκείνο που αγνοούσαν
-χωρατό του ήλιου η εξουσία της πυράς-
όσο για τους τρελούς πάντα ακίνδυνα γελούσαν
με μαργαρίτες αναδεύοντας
γαλήνιες θάλασσες στο τρύπιο τους καπέλο
ώσπου ανάβλυζε ο κόσμος πληγωμένος
κι αυτοί σε στάση προσοχής
για ένα λεπτό επέστρεφαν
μόνο ν΄αφήσουν ένα δάκρυ τους
"εις μνήμην"

έξω απ΄τους Ανθρώπους
οι άνθρωποι χτίζουν τους ναούς τους
από του άπειρου τα κουρσεμένα χρόνια
αιρετικά οικοδομούνται οι ψυχές
σε αλχημίες βιτρώ
σφραγίζεται το Φως
μόνο γιατί η νύχτα εμμένει
νεύματα αθώα να εμπαίζει
με δελτία διαψευσμένων ημερών