Φιλίπ αγάπη μου ... Δε θα ξαναγυρίσω ποτέ πια εκεί. Κι όχι επειδή αποφάσισα να ζήσω χωρίς πραγματικότητα. Όμως είναι που λάτρεψα ξαφνικά το νεκρό πουλί στο μπαλκόνι. Φαντάσου ... κατάφερα να το κρατήσω αγκαλιά, να χαϊδέψω τη λιακάδα στο ράμφος του κι όταν το άφησα απαλά στη γλάστρα , η πόρτα χτύπησε τόσο δυνατά μέσα μου που έμεινα χωρίς ίχνος θανάτου να κοιτάζω τα μάτια με τους χίλιους ουρανούς μέσα απ΄το χώμα να ονειρεύονται.
Θα φύγω Φιλίπ... Χωρίς τ΄αναγκαία θα φύγω...Γιατί μου αρέσει να γράφω τους τίτλους με γράμματα μικρά , γιατί η τελευταία σταγόνα στο ποτήρι δε βρίσκει πλέον αντίλαλο ,γιατί το παιχνίδι ήταν στημένο εξ αρχής με υλικά ευρείας αποστήθισης κι εγώ η πανταχού απούσα έπρεπε ν΄αρκεστώ ως το τέλος της μοναξιάς μου σ΄ένα σώμα μονάχα.
Θα φύγω... γιατί όταν γυρίζω το πόμολο και λείπει το δωμάτιο, ο αδέσποτος σκύλος που είχα ξεχάσει στη γωνιά, όλο και πιο συχνά μαρτυρά τον εαυτό του . Και τότε γίνονται όλα μια παλιά απορία καλέ μου Φιλίπ και σκέφτομαι όπως εσύ ... όταν σωπαίνεις θλιμμένος και με κοιτάζεις στα μάτια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου