Σου γράφω λοιπόν ...
Στο περιθώριο ξεχνώ ένα μικρό λουλούδι . Το λευκό του όλο και πιο πολύ δυναμώνει τα ψέματα. Δικάζω τις απαντήσεις που αντιστέκονται στο άρωμα.
Ο ίσκιος του κάπου μακριά σ΄αναζητά λυπημένο. Να μοιάζεις στην απόσταση περπατώντας από θάλασσα σε θάλασσα. Μόνο για να μου αφήσεις ένα ποίημα στο στήθος . Να θρυμματίζει τον κόσμο αργά και τρυφερά, σα διψασμένη σελήνη .
Όχι πως θα γλιτώσουμε ποτέ απ΄τα κομμάτια μας .Είμαστε απ΄την ψυχή που νοστάλγησε το δέος . Γελάμε σε παρέες πεθαμένων χωρίς ανταλλάγματα.
Κι όταν σωπαίνουμε ζωντανοί, δεν έχει ακόμα ξημερώσει.
Σου γράφω λοιπόν...
Κοιτάζοντας το φιλί σου με τα μάτια ανοιχτά . Δε χρειάζεται ν΄αλλάξεις ανάσα για να περάσουμε απέναντι . Υπάρχει μια ώρα που γίνεσαι ωραιότερος στενάζοντας βαθιά σου. Κι ίσως είναι τότε που γλιτώνεις στο γκρεμό των ανθρώπων ,την πιο δική σου επιθυμία .
Στο περιθώριο ξεχνώ ένα μικρό λουλούδι . Το λευκό του όλο και πιο πολύ δυναμώνει τα ψέματα. Δικάζω τις απαντήσεις που αντιστέκονται στο άρωμα.
Ο ίσκιος του κάπου μακριά σ΄αναζητά λυπημένο. Να μοιάζεις στην απόσταση περπατώντας από θάλασσα σε θάλασσα. Μόνο για να μου αφήσεις ένα ποίημα στο στήθος . Να θρυμματίζει τον κόσμο αργά και τρυφερά, σα διψασμένη σελήνη .
Όχι πως θα γλιτώσουμε ποτέ απ΄τα κομμάτια μας .Είμαστε απ΄την ψυχή που νοστάλγησε το δέος . Γελάμε σε παρέες πεθαμένων χωρίς ανταλλάγματα.
Κι όταν σωπαίνουμε ζωντανοί, δεν έχει ακόμα ξημερώσει.
Σου γράφω λοιπόν...
Κοιτάζοντας το φιλί σου με τα μάτια ανοιχτά . Δε χρειάζεται ν΄αλλάξεις ανάσα για να περάσουμε απέναντι . Υπάρχει μια ώρα που γίνεσαι ωραιότερος στενάζοντας βαθιά σου. Κι ίσως είναι τότε που γλιτώνεις στο γκρεμό των ανθρώπων ,την πιο δική σου επιθυμία .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου