Ζανέτ

Αγαπημένε μου Φιλίπ ... Από μικρή με τρόμαζαν οι καταιγίδες. Όταν ο ουρανός σκοτείνιαζε κρυβόμουν κάτω από το τραπέζι, γινόμουν έμβρυο και χωνόμουν βαθιά στις τσέπες μου κι έσκιζα τ΄αποκόμματα των εισιτηρίων, χιλιάδες σκέψεις ασύνδετες που δεν έμελλε να ενωθούν ούτε σε ένα σταθμό .

Τώρα ζω σ΄ένα σπίτι που δεν έχει τραπέζι, ο κεραυνός το σκασε από τη λάμψη της αστραπής κι εκείνα τα γαλάζια δευτερόλεπτα που μεσολαβούσαν κάπου μακριά, ξερίζωσαν άγρια το δέντρο που χτυπούσε στο παράθυρο αφήνοντας το χώμα νεκρό στην ώριμη σιγή των σκοτεινών μας φίλων.

Όχι δε λέω πως πια δε φοβάμαι ... Όμως ο φόβος μου έμαθε να στέκεται στην άκρη του κρεβατιού απαθής, να κουνάει τα πόδια του στο κενό , να με χαζεύει επιδοκιμαστικά καθώς ντύνομαι και κοιτάζομαι εσωστρεφής στον καθρέφτη, καθώς πηγαινοέρχομαι στο δωμάτιο κρατώντας πότε το ποτήρι με το χθεσινό νερό, πότε εκείνη τη λευκή σελίδα που πρέπει να χωρέσει συνοπτικά τη ζωή μου.

Και ξέρεις ... είναι φορές που τον λυπάμαι όταν προσπαθεί να κρατηθεί απ΄το βλέμμα μου και πολλές φορές ενδίδω ... αλήθεια σου λέω... ενδίδω μόνο γιατι τον λυπάμαι ...