εκείνος
ο νεκρός
φορούσε στο δεξί
το ρολόι μου
ο χρόνος
που νόμιζε
χιλιάδες
πράσινα μυρμήγκια
λίγα αχτένιστα μαλλιά
η φωνή του
που έλειπε
τα μάτια ζεστά
τα μάτια μεγάλα
απλωμένα
στο κάδρο
κοίταζε τη θάλασσα
στην άκρη του μανικιού του
γελούσε
στεκόταν ακίνητος
για χρόνια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου