Είναι τυφλές οι τελείες... του είπε και χαμογέλασε. Γνωρίζουν καλά μόνο ό,τι πρέπει ν΄αφήσουν πίσω τους. Κι ο χρόνος ... ο χρόνος που κυοφορεί το μέλλον ίσως να είναι εκείνη η μετέωρη στιγμή που έμεινε αδιευκρίνιστη μόνο για να διαιωνίζει την αλήθεια της.
Πάντοτε έγραφα με μολύβι ό,τι έπρεπε να θυμάμαι.Το σπίτι που έζησα στην οδό ... δώδεκα... δώδεκα μόλις γραμμές.
Έσβησε κι αυτό στην επανάληψή του.
Πρώτα κατέρρευσε το ένα , μετά το δύο ...μετά η λεμονιά στον κήπο , μετά ο φοίνικας που γέμισε σκουλήκια ...σκουλήκια που μάταια χτυπούσαν μέσα απ΄τον κορμό , προσπαθώντας ν΄ακουστούν ...
Οι παρόντες έλειπαν ... συνέχεια έλειπαν... Και τα τεράστια φύλλα κρέμονταν αβοήθητα πάνω στα πράσινα κάγκελα.
Τώρα, το φεγγάρι μπορούσε να φαίνεται καθαρά ... Να γεμίζει ...ν΄ακεραιώνεται... να χάνεται ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου