Κάπου αλλού

Έκλεισε δυνατά την πόρτα.Το δωμάτιο αναβόσβηνε μαζί με το χαμογελαστό της πρόσωπο στην κορνίζα.Τελευταία όλα έμοιαζαν σα να συνέβαιναν εδώ και κάπου αλλού ταυτόχρονα. Πήγαιναν κι έρχονταν αθόρυβα, μεταφέροντας το θάμπος των στιγμών που ζητούσαν να παραμείνουν ανεξιχνίαστες. Η μουσική απ'το πλαϊνό δωμάτιο όλο και δυνάμωνε.
Το τραπέζι στρωμένο από πέρυσι τέτοια μέρα. Πεινούσε και κρύωνε.
Ξάπλωσε στον καναπέ και κάρφωσε τα μάτια του στο ταβάνι.
Παρακολούθησε τη μικρή αράχνη που ύφαινε στον τοίχο

 τον ιστό της. Εδώ κι ένα χρόνο του κρατούσε συντροφιά.Του άρεσε να την αφήνει να μπερδεύεται στις σκέψεις του,να πλέκει διαδρόμους που δεν οδηγούσαν πουθενά. Βούλιαξε μέσα στο τριμμένο παλτό κι ανάσανε κοφτά στο σπασμένο μικρό καθρεφτάκι. Αν είχε πεθάνει θα μπορούσε τουλάχιστον να δει τη μορφή του. Ήταν κι αυτό μια παρηγοριά.
Το δωμάτιο αναβόσβηνε πιο γρήγορα. Αυτή η απαλή επιστροφή στο τίποτα τον έκανε να φοβάται όλο και λιγότερο.
Παρατήρησε τις δυο μεγάλες ρυτίδες που χαράκωναν το μέτωπό του... τα μαλλιά του που είχαν ασπρίσει...
"Άννα, κλείσε τη μουσική κι έλα κοντά μου"... ψιθύρισε.