Αυτό το φως...

Για ώρες έγραφε.Το χέρι της τσαλακωμένο πάνω σε δεκάδες χαρτιά, δεν ήθελε να σωπάσει. Συνέδεε λέξεις παράταιρες κι έφτιαχνε προτάσεις χωρίς συνειρμό κι όλο έτρεχε με δέρμα σιωπηλό προσπαθώντας να προφτάσει την ψυχή της που γονάτιζε.
Απροστάτευτες οι σκέψεις, μορφές χωρίς εποχή,ακουμπούσαν τις λευκές σελίδες επιτακτικά κι επίμονα.
Ένα ταξίδι χωρίς προοπτική σα μικρές κραυγές που πνίγονταν πριν καλά καλά χορτάσουν απ' τ' οξυγόνο που εισέπνεαν.
Κρύωνε πολύ απόψε.Το μέτωπό της σκοτεινό κι απρόβλεπτο ακολουθούσε τις άδειες εικόνες με την αφοσίωση των ανθρώπων που έχουν μάθει να βιώνουν την αλήθεια, χωρίς οι ίδιοι να είναι παρόντες.
Καιρό τώρα,είχε την αίσθηση πως περπατούσε σ' ένα πυκνό δάσος.Φορούσε ένα λευκό φόρεμα που σερνόταν στο χώμα. Κάποιος την κρατούσε από το χέρι. Δεν έβλεπε το πρόσωπό του, όμως τον εμπιστευόταν, τον ακολουθούσε. Μακριά,ακούγονταν φωνές.Φωνές τρομαγμένες που επέμεναν σ' ένα άγνωστο όνομα.Κοίταζε πίσω χωρίς να συμμερίζεται την αγωνία τους ενώ συνέχιζε ν' ακολουθεί τα βήματα. Δεν ήξερε που πηγαίνει. Δεν την ένοιαζε τίποτα. Τη γαλήνευε το απαλό θρόισμα των φύλλων, η γλυκιά συστολή της πορείας,απαλλαγμένης από τη βεβαιότητα του προορισμού.
Το μονοπάτι της φαινόταν οικείο. Ακόμα κι εκείνα τ' άγρια κλαδιά που έσκιζαν το λεπτό φόρεμα τρυπώντας το δέρμα της γρήγορα τα συνήθισε. Δεν πονούσε ούτε φοβόταν. Μόνο που και που ένιωθε οίκτο για εκείνες τις φωνές που όλο και πιο πολύ έχαναν τη χροιά τους...
Μια γλυκιά βροχή άρχισε να πέφτει.Πόσο όμορφα μύριζε το χώμα. Άφησε κάτω το μολύβι. Έσφιξε πάνω της την κουβέρτα. Πλησίασε το μεγάλο καθρέφτη.Κοιτάχτηκε σα να προσπαθούσε να εισχωρήσει μέσα της. Τα παράθυρα στην απέναντι πολυκατοικία άρχισαν ένα ένα να σβήνουν."Αυτό το φως που μας χωρίζει, αυτό το φως που μας ενώνει"... ψιθύρισε.