Προδοσία

άδειο το χρώμα της θάλασσας
τα γέλια τους αδρά πληρωμένα
καμμιά άνοιξη δε με προστάτεψε
ίσως γιατί ήξερα τον τρόπο να γνωρίζω
οι φίλοι μου ήταν πεταλούδες
οι φίλοι μου μ' έθαψαν σ΄ένα ζαχαρένιο κουτί
με κοιτάζουν
ψιθυρίζω στα χέρια τους ώσπου να περάσουν οι ώρες
στα ψέματα με λένε Μαρία
φοράω ακόμα τα παπούτσια τους
λασπωμένα
απ' τις ανάσες αντιγράφω τη σιωπή ανενόχλητη
την πιο βαθιά μαργαρίτα στην άμμο
τα μάτια των πνιγμένων
που κρέμονται απ' τον ουρανό
ολομόναχα