...και πλέκουν μαγιάτικα στεφάνια να στολίσουν τις πόρτες που σφράγισαν την ψυχή τους...γιατί το άρωμα έχει τη μοναξιά μιας λευκής μαργαρίτας που επαναλαμβάνει τον εαυτό της σ' έναν κύκλο αέναο που κλείνει όταν τα χέρια δεν έχουν άλλο τρόπο να ενσαρκώσουν τη φθορά... σ'αυτές τις πόρτες καραδοκούν άνθρωποι αυθύπαρκτοι που απαγγέλουν τον εαυτό τους με στόμφο...αράγιστοι συλλογισμοί, αφιλόξενοι, καταλήγουν σε μια αυτοθυσία ναρκισσιστική μπροστά σ' ένα κοινό προσεκτικά επιλεγμένο που χαμογελά και σωπαίνει αποταμιεύοντας εμμονικά ρήσεις μεγάλων ανδρών...και το χειροκρότημα καλύπτει την τελευταία λέξη γιατί η τελευταία λέξη πρέπει να δηλωθεί σαν μια επαίσχυντη λιποταξία... και οι μαργαρίτες μαραίνονται πάνω στην πόρτα την ξύλινη, την παλιά...