γι αυτό σου λέω
μη με πιστεύεις
κι ετούτο το κελάηδισμα
είναι κλουβί
κρέμεται στο λευκό μου μανίκι
κοίταξε
πόσα πουλιά
πίνουν νερό απ' τις φλέβες μου
κρύβονται μες τη σάρκα που φθίνει
θα με ξεχάσουν όταν κοιμηθώ
πρέπει ν’ ανοίξω την πόρτα
να ελευθερώσω τα δέντρα
από κείνους
που προσεύχονται στον ίσκιο τους
τον ουρανό
απ’ το μουσκεμένο μαντίλι
που ξεκινάει λίγο πιο κάτω
απ’ τα μάτια σου