Το σπίτι που αφήσαμε. Δυο λέξεις προσευχή.Μπροστά από πιάτα λευκά. Και ποτήρια με μεγάλους κορμούς που ψήλωναν και γίνονταν κυπαρίσσια. Κάποιοι είπαν πως ευθύνονταν οι Κυριακές.Το κυριακάτικο μπάρμπεκιου.Τα κόκκινα ίχνη των αμνών στις γάμπες των γειτόνων.Η φωτιά που τσίριζε πάνω στο δέρμα.Η ομπρέλα στο γρασίδι που έμενε πάντα ανοιχτή. Οι στάχτες που σκέπαζαν τα καλοκαίρια μας. Ο άνεμος που ήταν στεριανός.