τις Κυριακές γινόμουν
ένα κόκκινο φόρεμα
άνοιγα απαλά την πόρτα του κήπου
έξω ήταν χειμώνας
το σπίτι στο βάθος
παρέμενε ακόμα ξεκρέμαστο
εσύ το ξεκρέμασες θυμάμαι
έσβησα ένα τσιγάρο
στον κατάλευκο τοίχο
κάθισα κάτω κι έκλαψα
κρατώντας την αλυσίδα του σκύλου
για πάντα ζωντανή
κοίταξε

η ψάθινη πολυθρόνα ξεράθηκε
κάποιος την έκοψε από τη ρίζα
ένα μικρό κλαδί ακόμα γρατζουνάει το μυαλό μου
ο «κανένας» ανελήφθη στους ουρανούς
νόμιζα πως τα χρυσόψαρα είναι κατοικίδια
αφού έχουν μνήμη
όλα γίνονται για κάποιο λόγο
-λένε-
τα πιάτα τα ποτήρια τα μαχαίρια πάντα δεξιά
τελευταία ανακάλυψα
πως μου αρέσει το κόκκινο χρώμα
μοιάζει με γιορτή ή με φυγή
όχι με αίμα
αντιπαθώ το προφανές
τις Κυριακές
αλλάζαμε τα παπούτσια μας
λέγοντας ψέματα ο ένας στον άλλον
μιλούσαμε για τον καιρό και τα δρομολόγια των τρένων
εκτός θέματος ήταν η ζωή μας
το σπίτι κάπου στο βάθος
εντός περιθωρίου
μακριά ήταν χειμώνας
μια βρύση έσταζε