πες μου πως λεν το πρόσωπό σου
δεν είμαι πια εσύ
μια αρχαία λάσπη μας ένωσε
με τα χρόνια μαράθηκαν τα χείλη
τα μάτια
τα μαλλιά
μετά εγώ πέθανα
κρατώντας το μικρό καθρεφτάκι
που μου χάρισες
πού και πού σ’ αναζητούσα
στον κήπο που παίζαμε κρυφτό
η καρδιά μου γέμιζε ρίζες
κλειστά παραθυρόφυλλα
μες στην ανάσα
ανάσες
σαν τρομαγμένα χρυσόψαρα
έσκιζαν τις ρωγμές μου
να σε βρουν