η πόλη έσκαγε με φόρα στους βράχους
ερχόταν αχνίζοντας απ’ την απέναντι στεριά
άφηνε πίσω της αυλές με παιχνίδια
μικρά χεράκια που γελούσαν
μάτια που κάπνιζαν βυθισμένα στις κόγχες τους
οι επιζώντες με γνώριζαν από παλιά
φορούσα κι εγώ μαύρα ρούχα
από επιλογή αλλά δεν έχει σημασία
εκείνοι πίστευαν πως ήμουν εχέμυθη
μιλούσαν τη γλώσσα μου όταν ζητούσαν ψωμί
τους έταζα μια φλούδα πορτοκάλι μέσα απ' το μαντίλι μου
αυτό είναι πέτρα, αυτό είναι νερό, αυτό είναι φεγγάρι,
αυτό είναι το κομμένο μου δάχτυλο
τόσα χαμένα πράγματα κι η αλήθεια κάπου στη μέση